Onderweg naar Afrika.
Ik was nog bezig met mijn vorige avontuur toen ik het bericht onder ogen kreeg. De eerste keer via facebook en daarna is het nog eens doorgestuurd door mijn zusje en mijn moeder, voor het geval ik het niet gezien had daar in het hoge noorden. Ik had het echter al gezien en alle radertjes in mijn hoofd waren al gaan draaien. In juli 2015 zou het weer zo ver zijn: een jongerenreis naar Tanzania. En ik, ik zou eindelijk mee kunnen.
Sinds mijn zestiende droom ik ervan om mee te gaan op deze bijzondere reis, ik had alleen nooit genoeg geld op het juiste moment. De motivatiebrief was snel geschreven en uiteindelijk kreeg ik te horen dat ook ik mee mocht.
De reis is nog ver weg, het duurt nog een maand of acht voor we daadwerkelijk vertrekken, maar het avontuur wordt per bijeenkomst duidelijker. Het zal geen makkelijke reis worden. Niet alleen omdat je zoveel uur in een vliegtuig moet zitten. Nee. Het continent is compleet anders dan het onze. Het land waar we straks verblijven is arm. Sommige mensen hebben geen huizen, geen kleding, geen normale watervoorziening en lopen zo constant het risico niet te kunnen overleven. Heel anders dan Europa dus. En toch, ondanks al dit negatieve wil ik graag naar dit land toe. Niet alleen omdat Afrika heel mooi schijnt te zijn, ook om te zien waar MOV/Fotas nou echt mee bezig is. Natuurlijk werd dit ons van kind af aan al verteld voor we aan onze sponsorloop begonnen, maar het met eigen ogen zien geeft toch meer waarde aan al die gelopen rondjes. Daarnaast ben ik ook heel benieuwd wat de bevolking vindt van onze sponsorlopen en van de projecten die daarvan zijn neergezet in hun gebied en daarnaast de hulp die wordt geboden aan studenten door Fotas.
Met de maand, slaat de nieuwsgierigheid meer toe. Naar het continent, naar het land, de taal, de cultuur, de mensen.
Sinds Zweden wil ik meer weten over andere culturen. Daar zaten we rond de tafel ’s avonds en vertelden rare dingen die in het thuisland konden gebeuren of de grootste verschillen met Zweden werden gegeven. Voor Nederland waren die verschillen natuurlijk niet groot, maar voor een land als Chili dan weer wel. Zo ben ik ook benieuwd naar de gedachtegang van de studenten die we daar gaan tegenkomen. Hoe denken zij over dingen die wij heel normaal vinden (studerende en werkende vrouwen bijvoorbeeld)?
Over acht maanden kom ik het te weten. Het lijkt nog ver weg en om me te bedenken dat ik straks in Afrika ben, is erg vreemd. Toch wordt de kriebel steeds groter: Eindelijk naar Afrika!
Marlies Rothoff (21 jaar, studeert :Geschiedenis en Communicatiewetenschap)